De skimmelrútter

‘t Ferhaal dat ik hier fertelle sil, hew ik hoord in ‘t huus fan ôns overbep. Sij is lang al leden sturven, maar ‘t ferhaal dat der doe ferteld worde,is altyd in myn onthoud bleven. Maar ik staan niet gehelendal in foor de waarhyd.

Om 1835 hine, op ‘n overdâg in oktober, soa begon doe ‘t ferhaal, reed ik op myn peerd in poermin weer over de seedyk in ‘t noorden fan Frysland. An de linkerkant sâg ik al langer as ‘n uur niks âns as de kale polder, der’t gyn fee meer liep. An de rechterkant waar der de Waddensee. Je konnnen de ailanden bedigere, maar feerder sâg ik âns niks as de geel-grize golven,die’t aneenweg woest tin de seedyk an sloegen.’t Waar krekt al brulden se fan lilkens. ‘t Peerd en ik kregen ôns part fan ‘t witte skúm. In de feerte waar ‘t soa skemerig, dat lucht en lând niet meer te skaiden waren. Ok de lave maan an ‘t firmamint waar meest achter ‘t jagende swerk ferdwenen.